ป๊ะป๊าครับผมอยากมีน้อง

นั่งกินข้าวอยู่ดี ๆ ไม่กี่นาทีต่อมากลายเป็นป๊ะป๊าขึ้นมาซะงั้น วันดีคืนดีก็มีเจ้าหนูน้อยขี้ตู่วิ่งร้องไห้มาบอกว่าเขาเป็นพ่อซะงั้น

ไม่รู้ว่าเป็นเพราะเจ้าหนูน้อยร้องไห้สะอึกสะอื้นจนน่าสงสารเลยพาลพาให้ใจอ่อน

...หรือเป็นความสวยของคุณแม่เจ้าหนูทิ่มกระแทกใจ ความขาวเจิดจ้ากระแทกตาเข้าอย่างจังเลยต้องแสดงละครไปตามน้ำ

คุณพ่อจำเป็นเลี้ยงลูกบางวัน...ปล้ำแม่ทุกคืน

ลูกบ่นอยากมีน้อง...พ่อก็จัดให้...'ได้เลยครับไม่มีปัญหา' 

แม้จะมีลูกและได้แม่ของลูกมางง ๆ แบบที่ไม่ทันได้ตั้งตัว...พอรู้ตัวอีกทีก็หลงรักทั้งแม่และลูกไปจดหมดหัวใจแล้ว

"ม่ามี๊ครับ...เมื่อไรป๊ะป๊าจะกลับมาหาพวกเรา" ถามคำถามเดิมซ้ำ ๆ อีกครั้ง เพราะเป็นเด็กดีวันแล้ววันเล่าป๊ะป๊าก็ไม่กลับมาหาซะะที

คำถามของลูกทำให้เธอสะดุ้งเล็กน้อย "ป๊ะป๊าของลูกติดธุระสำคัญอยู่ แล้วอีกอย่างนะป๊ะป๊าของลูกทำงานหนักจนไม่ได้พักผ่อนตอนนี้เลยยังมาหาลูกไม่ได้ครับ" คำถามและคำตอบเดิม ๆ เหมือนที่เคยบอกกับลูกไปแล้วหลายครั้งนับตั้งแต่เริ่มไปโรงเรียน'ลาเต้' มักจะถามคำถามเกี่ยวกับพ่อบ่อยขึ้น ครั้งนี้เธอนึกละอายใจขึ้นมาเมื่อสบตาที่ใสซื่อของลูก

"ถ้างั้นป๊ะป๊าต้องเหนื่อยมากเลยใช่มั้ยครับ" หันไปมองหน้าแม่แล้วถามตาแป๋ว "เมื่อคืนลาเต้รอม่ามี๊นานจนง่วง...แล้วแบบนี้ป๊ะป๊าได้นอนมั้ยครับ" ถามด้วยความอยากรู้เรื่องของป๊ะป๊าที่สุดเลย

"ป๊ะป๊านอนน้อยและก็เหนื่อยกว่าลาเต้เยอะมาก ๆ เลยครับ" บอกพร้อมกับลูบผมที่เป็นลอนของลูกชายที่ยาวปะบ่าจนคล้ายเด็กผู้หญิง โชคดีที่วันนี้ยอมให้มัดแต่โดยดีจึงไม่ต้องใช้กำลังบังคับ

"ถ้างั้นผมจะเป็นเด็กดี ถ้าป๊ะป๊ากลับมาป๊ะป๊าจะได้ภูมิใจ" บอกกับม่ามี๊อย่างมาดมั่น ในทุกวันจะเขียนบันทึกใส่กล่องไว้ถ้าวันไหนป๊ะป๊ากลับมาจะได้เอาให้ป๊ะป๊าดูว่าลาเต้รักและคิดป๊ะป๊าขนาดไหน

"ล้าเต้..." ลู่หวาลูบผมลูกอย่างรู้สึกผิด เพราะการกระทำของเธอส่งผลมาถึงลูก ลูกกำลังมีรอยแผลในชีวิตเพราะความผิดพลาดในอดีตของเธอ ความผิดพลาดที่เธอเองก็ไม่ได้อยากให้เกิดขึ้นเลยแม้แต่น้อย

"ม่ามี๊ครับ...แล้วป๊ะป๊าหล่อมั้ย" ถามม่ามี๊ในคำถามที่สงสัยมานาน ไม่เคยเห็นป๊ะป๊าเลยสักครั้ง...ป๊ะป๊าของลาเต้จะหล่อเหมือนลาเต้รึเปล่านะ

"ห๋า...." อุทานตกใจกับคำถามลูกชายที่ช่างซักถามเหลือเกินในระยะนี้ "ละ ละหล่อมากเลยครับ...ป๊ะป๊าของลาเต้ตัวสูงมาก...ผิวขาวจั๊ว...คิ้วเข้มตาคมจมูกโด่ง...ปากก็อมชมพู...หล่อสุด ๆ ไปเลยครับ" ในเมื่อลูกชายชื่นชมและใฝ่ฝันอยากมีพ่อ เธอก็ขอให้พ่อในความฝันของลูกชายเป็นพ่อที่แสนดีและสมบูรณ์แบบที่สุดก็แล้วกัน

"ว๊าว...ป๊ะป๊าผมหล่อสุดยอดไปเลยครับ" ลาเต้หัวเราะอารมณ์ดีสนุกสนานอย่างสดใสตามประสาเด็ก

"ลาเต้หล่อเหมือนป๊ะป๊าสุด ๆ ไปเลย...คิ้วก็เหมือนป๊ะป๊า จมูกก็เหมือนป๊ะป๊า ตาก็เหมือนป๊ะป๊า...หล่อเหมือนกันเป๊ะ" ลู่หวาทำหน้าตาชื่นชมลูกชายก่อนจะหัวเราะเอ็นดูเมื่อเห็นว่าลูกชายตัวน้อยของเธอเขินจนแก้มแดง

จังหวะที่เขินหลบตาม่ามี๊นั่นเอง สายตาอันใสซื่อก็พลันมองเห็นผู้ชายคนหนึ่งเดินเขามาในร้านอาหารและนั่งลงที่ตรงกันข้าม

'ป๊ะป๊าตัวสูง หล่อสุด ๆ ...ผมหล่อเหมือนป๊ะป๊า...ถ้างั้นป๊ะป๊าของผมก็คือคนนี้แน่นอน' ลาเต้คิดในใจก่อนจะดีใจจนตาลุกวาวและรีบลุกจากโต๊ะพุ่งพรวดไปยังชายหนุ่มรูปหล่อโต๊ะตรงข้ามทันที

"ป๊ะป๊า...ป๊ะป๊ากลับมาแล้ว...ป๊ะป๊า!" ลาเต้วิ่งไปจับข้อมือหนุ่มหล่อคนนั้นอย่างดีอกใจดีจนกระโดดไปมาอย่างสนุกสนาน

"ลาเต้...ทำอะไรลูก!" ลู่หวาตกใจจนทำอะไรไม่ถูกรีบเข้าไปปรามลูก...แต่ในจุดนี้เธอถึงกับไบ้กินทำอะไรไม่ถูก เธอไม่คิดว่าลาเต้จะมีจินตนาการถึงพ่อได้พรีเมี่ยมขนาดนี้...โถ่ลูกเอ๊ยลูก!

"อะไรนะ...หนูเรียกลุงว่าอะไรนะครับ" ซงเหล่ยถามเด็กชายวัยราว ๆ สี่ขวบที่น่าตาน่ารักเหลือเกินด้วยความตกใจและสงสัย ตอนนี้ตนก็ทำอะไรไม่ถูกเช่นกันที่อยู่ ๆ ก็ตกอยู่ในสถานการณ์ที่ล่อแหลมแบบนี้

"เรียกป๊ะป๊าไงครับ...ม่ามี๊บอกป๊ะป๊างานยุ่งไม่มีเวลา...เย้ ๆ ๆ ...ป๊ะป๊ากลับมาหาลาเต้แล้ว" ล้าเต้กระโดดโลดเต้นอย่างดีใจ

"ลาเต้"  ลู่หวาและซงเหล่ยเรียกชื่อนี้ออกมาพร้อมกัน 

คนหนึ่งเรียกเพราะไม่คิดว่าลูกชายจะพูดอะไรแบบนี้

คนหนึ่งเรียกเพราะงุนงง...เด็กคนนี้ชื่อลาเต้...แล้วคือตรู...ตรูคือพ่อหรอเนี่ย? เดี๋ยวนะใจเย็น ๆ นะหนูน้อย!

"หนูน้อย...หนูทักคนผิดแล้วครับ...ลุงไม่ใช่ป๊ะป๊าของหนูนะครับ" ซงเหล่ยยิ้มแห้งและปฏิเสธเบา ๆ ใจหนึ่งก็ทั้งสงสารและเอ็นดูหนุ่มน้อยน่าตาน่ารักคนนี้อย่างอย่างบอกไม่ถูก

"ป๊ะป๊าจำลาเต้ไม่ได้หรอครับ" ลาเต้ถามเสียงดังแววตาเศร้าหมองอย่างรวดเร็ว ก้มหน้าแนบกับมือที่กุมไว้อยู่นานอย่างอ้อนวอน "ป๊ะป๊ากลับมาเถอะนะครับ...กลับมาอยู่กับลาเต้เถอะ...ลาเต้รอป๊ะป๊ากลับมาทุกวันเลย" พูดไปน้ำตาไหลและสะอื้นออกมาอย่างเสียใจ โต๊ะข้าง ๆ ต่างมองมาด้วยความสนใจ บางคนซุบซิบกัน บางคนมองชายหนุ่มที่หล่อเหลาอย่างกับเทพบุตรคนนี้ด้วยความไม่พอใจ...แหมพอควงสาวสวยมากินข้าวทำเป็นความจำเสื่อมจำลูกจำเมียไม่ได้มันน่านักนะ

"ลาเต้...ลาเต้ไม่เอาครับไม่ทำแบบนี้ กลับบ้านกับม่ามี๊เถอะครับไม่รบกวนคุณลุงนะครับ" เธอปราบลูกชายอย่างอ่อนใจและเสียใจ ยิ่งเห็นลูกชายตัวน้อยที่สะอื้นจนตัวโยนแบบนี้เธอรู้สึกเหมือนกับว่าหัวใจเธอค้อนทุบซ้ำไปซ้ำมาจนปวดร้าว "ขอโทษนะคะ..." เธอเอ่ยขอโทษเขาอย่างรู้สึกผิดและอับอายจนหน้าชาไปหมด

"นี่มันอะไรกัน...บอกทีว่ามันเรื่องอะไรกัน" จางหลิวสาวสวยที่หวังจะมากินมื้อเที่ยงกับเขาอย่างส่วนตัวอารมณ์เสียขึ้นมาทันที สาวสวยโต๊ะข้างๆ มองเหตุการณ์อยู่ตั้งแต่แรกลุกขึ้นยืนพร้อมบวกกับผู้หญิงที่หนีบสามีชาวบ้านมากินข้าวแทนลูกเมียเขาทันที

"ม่ามี๊บอกว่าถ้าลาเต้เป็นเด็กดีป๊ะป๊าจะกลับมา ลาเต้เป็นเด็กดีทุกวันเลยครับไม่ดื้อไม่ซนเลยครับ" บอกไปก็สะอื้นไปและจับมือป๊ะป๊าไว้แน่นเพราะกลัวเหลือเกินกลัวว่าป๊ะป๊าจะหนีหายไปอีก "ม่ามี๊บอกบอกว่าลาเต้หล่อเหมือนป๊าป๊าเป๊ะเลย" บอกพร้อมกับมองหน้าป๊ะป๊าตาแป๋วทั้งที่น้ำอาบแก้มตาแดงช้ำไปหมด

ป๊ะป๊าจำเป็นได้ถอนหายใจอย่างอึดอัด จะปฏิเสธลุกหนีไปก็ทำไม่ลง นี่สินะที่เขาว่าเอ็นดูเขาเอ็นเราขาด ตอนนี้ทุก ๆ คนในร้านต่างก็คิดว่าตนคือพ่อใจร้ายและพร้อมใจกันมองมาอย่างกับจะฉีกร่างตนให้เป็นชิ้น ๆ 

...แต่...เอ...เด็กคนนี้...พอดูดี ๆ ไม่ว่าจะหน้าตา ปากคิ้วคางจมูก...ถอดแบบตนเป๊ะขนาดนี้ ถึงว่าทุกคนถึงได้เชื่อแบบนั้น อะไรจะบังเอิญได้ขนาดนี้ "ครับ...ได้ครับเดี๋ยวป๊ะป๊าพาไปส่งบ้าน...แต่ต้องหยุดร้องไห้ก่อนนะ...โอเคมั้ยครับ" เมื่อสถานการณ์พาไปจึงต้องไหลตามน้ำไปก่อน ว่าแล้วก็อุ้มหนูน้อยขี้ตู่ขึ้นมาไว้ในอ้อมแขนทัน ลาเต้รีบกอดรัดรอบคอป๊ะป๊าสุดหล่อเอาไว้แน่น ซงเหล่ยรีบอุ้มหนุ่มน้อยเดินออกจากร้านไปทันที ลู่หวาทำอะไรไม่ถูกรีบวางเงินค่าอาหารไว้บนโต๊ะแล้วเดินตามคุณพ่อกำมะลอไปด้วยความตกใจเพราะไม่ไว้ใจเขานัก

"นี่มันเรื่องบ้าอะไรกันเนี่ย!" จางหลิวสถบออกมาอย่างโมโห แต่สุดท้ายก็เป็นฝ่ายสะบัดหน้าออกไปจากร้านเพราะถูกด่าทอด้วยสายตาของคนจำนวนมาก

"เอ่อ...คุณส่งลาเต้มาให้ชั้นเถอะค่ะ" เธอบอกพร้อมกับเอื้อมมือไปรับลูกมาอุ้มไว้เอง เขาและเธอไม่รู้จักกันมาก่อนทำแบบนี้จึงน่าอึดอัดกันทั้งสองฝ่าย

"ลาเต้อยากให้ป๊ะป๊าอุ้มครับ..." ลาเต้บอกตามประสาซื่อพร้อมกับซุกหน้าลงกับไหล่ป๊ะป๊าอย่างดีใจและยิ้มออกมาทั้งน้ำตา

"ลาเต้" บอกคล้ายจะดุ แตพอเห็นหน้าจ๋อย ๆ ของลูกก็ดุไม่ลง "ถ้างั้นคุณไปส่งเราขึ้นแท็กซี่ก็พอค่ะ" เธอออกตัวอย่างอึดอัด อยู่ ๆ ลูกชายก็ไปเรียกคนแปลกหน้าว่าป๊ะป๊าไม่พอ แต่เขายังตีเนียนอุ้มลูกชายเธอออกมาด้วย ถ้าตอนนี้ใครไม่รู้คงจะคิดว่าเป็นพ่อแม่ลูกกันจริง ๆ

"ป๊ะป๊ากลับไปกับลาเต้นะครับ" ลาเต้อ้อนเพราะกลัวว่าป๊ะป๊าจะหายไป กลัวว่าจะไม่ได้เจอป๊ะป๊านาน ๆ อีก

"ลาเต้...ไม่ดื้อนะครับ" ในที่สุดก็ฝืนใจปรามลูกได้ในทีสุด แม้จะไม่ไว้ใจเขาเพราะเป็นคนแปลกหน้าแต่ก็รู้สึกเกรงใจเขาอยู่ดี

"ไม่เป็นไรครับ" ตัดสินใจพูดออกมาในที่สุด เพราะโดนอ้อนแบบนี้ก็ฝืนใจปฏิเสธไม่ลง ลูกใครกันนะเด็กคนนี้ ภรรยาก็สวยยังกับนางฟ้าแถมมีลูกน่ารักขนาดนี้ทำไมหมอนั่นถึงทิ้งไปได้ลงคอ...ซงเหล่ยคิดอย่างไม่เข้าใจขนาดตนเองไม่รู้จักกันมาก่อนยังอดใจอ่อนไม่ได้เลย "เดี๋ยวผมไปส่งคุณกับลาเต้เองครับ" หันไปบอกเธอและโอบกอดลูกชายกำมะลอไว้อย่างเอ็นดู

"ห๊ะ!" เธอตกใจที่อยู่ ๆ เขาก็บ้าจี้ตามใจเด็กที่ไม่รู้จักกันมาก่อนซะงั้น

"บ้านคุณอยู่ที่ไหนครับ" นี่เป็นครั้งแรกที่ถามที่อยู่สาวและเป็นครั้งแรกที่จะไปส่งสาวสวยที่บ้าน ทำไมมันถึงกระอักกระอ่วมมวนท้องแบบนี้นะ

"บะบ้านชั้น บ้านชั้นอยู่ที่...อยู่ที่ไม่ไกลค่ะ" เธอเองก็ไปไม่เป็นเหมือนกัน บ้าไปแล้วแน่ ๆ นี่มันเรื่องอะไรกันเนี่ยเธออยากจะบ้าตาย

ซงเหล่ย นายแพทย์หนุ่มวัย 38 ปี ที่ชีวิตนี้ทุ่มเทให้กับงาน ไม่สนใจใครปากกับใจตรงกัน ไม่เคยสนใจเรื่องมีครอบครัวเพราะอยู่ตัวคนเดียวจนชิน ลึก ๆ แล้วเป็นคนอบอุ่นและอ่อนโยน

ลูหวา เน็ตไอดอลชื่อดังวัย 28 ปี ที่ตอนนี้พ่วงตำแหน่งคุณแม่เลี้ยงเดียวเอาไว้ด้วย เพราะสิ่งที่ผิดพลาดจากอดีตจึงทำให้ตั้งท้องโดยไม่ได้ใจ เธอเป็นคนที่สดใสอีกทั้งยังใจคอเด็ดเดี่ยวและมุ่งมั่นที่สำคัญรักลูกมากยิ่งกว่าชีวิตตัวเอง 

ลาเต้ ลูกชายวัยสี่ขวบของลู่หวา น่ารักสดใส ช่างพูดช่างคุย คิดถึงพ่อและอยากอยู่กับพ่อที่สุด

เหยี่ยนเฟย เพื่อนสนิทของลู่หวา คอยช่วยเหลือและสนับสนุนลู่หวาและออกหน้าปกป้องเพื่อนและช่วยเพื่อนทุกครั้งที่เจอกันปัญหา

ไมค์เคิล นักธุระกิจหนุ่มวัย 38 ปี เพื่อนของซงเหล่ย เป็นคู่หู่จอมกระล่อนของซงเหล่ยเพล์บอยระดับตัวพ่อ เป็นคู่กัดกับเหยี่ยนเฟย

***ตารางลงตอนนิยาย :: ลงตอนใหม่ใน>วันอังคาร,วันศุกร์และวันเสาว์นะคะ***

                       

ฝากติดตามนิยายด้วยนะคะ เรื่องนี้เบา ๆ ไม่เน้นดราม่าออกแนวน่ารักตลกหน่อย พระนางรักดันแบบงง ๆ เจอกันแบบงง ๆ นิยายเรื่องนี้ไม่ได้มีสาระอะไรนะคะอ่านสนุก ๆ เพลิน ๆ นะคะ คอมเม้นพูดคุยกันได้นะคะ

ติดตามกันได้ที่ ig :: aom_sukanya1945 และ เฟซบุ๊ค ดอกไม้สีหยกค่ะ

***นิยายเรื่องนี้แต่งจากจินตนาการของผู้เขียนทั้งสิ้นทั้งตัวละครและสถานที่ต่าง ๆ ไม่ได้มีอยู่จริง บุคคลในภาพไม่เกี่ยวข้องใด ๆ กับเนื้อหาในนิยายเป็นเพียงภาพประกอบค่ะ

จัดการตอน

 เพิ่มตอนใหม่

จัดการตอน

 เพิ่มตอนใหม่